Η Εκτοπισμένη Ψυχή (Michael Newton)

Υπάρχουν ψυχές, οι οποίες υπέστησαν τόσο σοβαρές βλάβες ώστε, αναγκαστικά, διαχωρίζονται από το κύριο ρεύμα των ψυχών, που επιστρέφουν σε μία πνευματική βάση. Συγκριτικά με το σύνολο των οντοτήτων που επιστρέφουν, ο αριθμός αυτών των μη φυσιολογικών ψυχών δεν είναι μεγάλος. Εντούτοις, όσα τους συνέβησαν στη Γη είναι σημαντικά, εξ αιτίας της σοβαρής επίπτωσης που έχουν πάνω σε άλλες ενσαρκωμένες ψυχές. Υπάρχουν δύο είδη εκτοπισμένων ψυχών: αυτές που δεν αποδέχονται το γεγονός ότι το φυσικό τους σώμα έχει πεθάνει και παλεύουν εναντίον της επιστροφής τους στον πνευματικό κόσμο, λόγω της προσωπικής τους οδύνης και εκείνες οι ψυχές, οι οποίες έχουν εκτραπεί, δηλαδή ενεπλάκησαν ή συνήργησαν σε εγκληματικές ενέργειες μέσα σ' ένα ανθρώπινο σώμα.

Στην πρώτη περίπτωση, ο εκτοπισμός αποτελεί επιλογή της ίδιας της ψυχής, ενώ στη δεύτερη, οι πνευματικοί οδηγοί απομακρύνουν σκόπιμα τις ψυχές αυτές από περαιτέρω σχέσεις με άλλες οντότητες για ένα μεταβατικό χρονικό διάστημα. Και στις δύο καταστάσεις, οι οδηγοί των ψυχών αυτών ασχολούνται εντατικά με την αποκατάστασή τους, επειδή, όμως, οι συνθήκες ανάμεσα στον κάθε τύπο εκτοπισμένης ψυχής είναι τελείως διαφορετικές, θα ασχοληθώ με τον καθένα χωριστά.

Τον πρώτο τύπο τον αποκαλούμε φαντάσματα. Τα πνεύματα αυτά αρνούνται να επιστρέψουν στο σπίτι τους μετά το φυσικό θάνατο και συχνά έχουν δυσάρεστες επιρροές σε όσους θα επιθυμούσαμε να τελειώσουμε την ανθρώπινη ζωή μας ειρηνικά. Αυτά τα εκτοπισμένα πνεύματα αποκαλούνται μερικές φορές εσφαλμένα, «δαιμονικά πνεύματα», επειδή τους προσάπτεται ότι εισβάλλουν στα μυαλά των ανθρώπων με πρόθεση να τους βλάψουν. Το θέμα των αρνητικών πνευμάτων έχει γίνει αντικείμενο σοβαρών ερευνών στον τομέα της παραψυχολογίας. Δυστυχώς, αυτή η περιοχή της πνευματικότητας έχει, επίσης, έλξει και μια περιθωριακή μερίδα αδίστακτων ανθρώπων, οι οποίοι συνδέονται με τον αποκρυφισμό και λυμαίνονται τα συναισθήματα ευεπηρέαστων ανθρώπων.

Το προβληματικό πνεύμα είναι μία ανώριμη οντότητα με ανολοκλήρωτες υποθέσεις σε μια προηγούμενη ζωή στη Γη. Τα πνεύματα αυτά μπορεί να μην έχουν καμία σχέση εν ζωή με τον άνθρωπο, που αναστατώνουν. Είναι γεγονός ότι μερικοί άνθρωποι είναι πρόσφοροι και δεκτικοί αγωγοί των αρνητικών πνευμάτων, τα οποία επιθυμούν να εκφράσουν τη μεμψίμοιρη φύση τους. Αυτό σημαίνει ότι κάποιος, που βρίσκεται σε μία βαθιά διαλογιστική κατάσταση της συνειδητότητας, ενδέχεται, περιστασιακά, να συλλάβει ενοχλητικά σήματα από μία ασώματη οντότητα, οι μεταβιβάσεις της οποίας μπορεί να είναι από ανόητες έως και προκλητικές. Αυτές οι διαταραγμένες οντότητες δεν είναι πνευματικοί οδηγοί. Οι αληθινοί οδηγοί είναι θεραπευτές και δεν παρεισφρέουν με πικρόχολα ή οργισμένα μηνύματα.

Ακόμα πιο συχνά, αυτά τα ασυνήθιστα, στοιχειωμένα πνεύματα παραμένουν δεμένα με μία συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή. Ερευνητές, οι οποίοι έχουν ειδικευτεί στα φαινόμενα των φαντασμάτων, υποδεικνύουν ότι αυτές οι διαταραγμένες οντότητες βρίσκονται παγιδευμένες σε μία απάτριδα κατάσταση, ανάμεσα στα χαμηλότερα αστρικά πεδία της Γης και τον πνευματικό κόσμο. Από την προσωπική μου έρευνα, δεν συνάγω ότι αυτές οι ψυχές είναι χαμένες στο διάστημα ούτε ότι είναι δαιμονικές. Επιλέγουν να παραμείνουν μέσα στο Γήινο πεδίο, μετά το φυσικό θάνατο, για ένα χρονικό διάστημα, ιδία βουλήσει, εξ αιτίας κάποιας μεγάλης τους δυσαρέσκειας. Κατά τη γνώμη μου, είναι ψυχές κατεστραμμένες, γιατί εκδηλώνουν σύγχυση, απόγνωση και εχθρότητα, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που δεν επιθυμούν να τις πλησιάσουν ούτε οι οδηγοί τους.

Γνωρίζουμε ότι μία αρνητική, εκτοπισμένη οντότητα μπορούμε να την προσεγγίσουμε και να την χειριστούμε με διάφορους τρόπους, όπως για παράδειγμα με τον εξορκισμό, έτσι ώστε να την εμποδίσουμε να ανακατεύεται με τους ανθρώπους. Τα πνεύματα, που έχουν κάνει κατάληψη, μπορούν να πειστούν να φύγουν και τελικά να κάνουν μία σωστή μετάβαση στον πνευματικό κόσμο. Αν έχουμε έναν πνευματικό κόσμο που κυβερνάται με τάξη και με οδηγούς που νοιάζονται για μας, πώς γίνεται, τότε, να επιτρέπεται να υπάρχουν απροσάρμοστες ψυχές, οι οποίες μεταβιβάζουν αρνητική ενέργεια στα ενσαρκωμένα όντα; Μία εξήγηση είναι ότι εξακολουθούμε να έχουμε ελεύθερη βούληση ακόμα και στο θάνατο. Μία άλλη είναι ότι, αφού υποφέρουμε από τόσες πολλές αναταραχές στο φυσικό μας σύμπαν, τότε και οι πνευματικές ανωμαλίες και παρεκκλίσεις από τη φυσιολογική έξοδο των ψυχών θα έπρεπε να είναι και αυτές αναμενόμενες. Τα ασώματα δυστυχισμένα πνεύματα, που αυτο-παγιδεύονται, ίσως να αποτελούν και αυτά μέρος ενός μεγάλου σχεδίου. Όταν θα είναι έτοιμες, οι ψυχές αυτές θα οδηγηθούν απαλά, μακριά από το αστρικό πεδίο της Γης και θα κατευθυνθούν στο σωστό γι' αυτές μέρος στον πνευματικό κόσμο. Έρχομαι τώρα στον συντριπτικά επικρατέστερο τύπο διαταραγμένης ψυχής. Οι ψυχές αυτού του τύπου έχουν αναμιχθεί σε εγκληματικές πράξεις. Θα πρέπει πρώτα να εξετάσουμε το εάν μία ψυχή μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνη ή αθώα, όταν κατέλαβε τον κακοποιό ανθρώπινο εγκέφαλο. Είναι η νοημοσύνη της ψυχής ή το ανθρώπινο εγώ υπεύθυνα, ή, μήπως, είναι το ίδιο πράγμα; Κατά καιρούς, κάποιος πελάτης μου λέει: «αισθάνομαι ότι έχω καταληφθεί από μία εσωτερική δύναμη, που μου λέει να κάνω κακά πράγματα». Υπάρχουν άνθρωποι ψυχικά ασθενείς, οι οποίοι αισθάνονται ότι κατευθύνονται από τις αντιτιθέμενες δυνάμεις του καλού και του κακού και πιστεύουν ότι δεν ασκούν κανέναν έλεγχο πάνω τους.

Έχοντας ασχοληθεί επί χρόνια με τον υπερσυνείδητο νου των ανθρώπων στην κατάσταση της ύπνωσης, έφτασα στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος των πέντε αισθήσεων μπορεί να επιδράσει αρνητικά στη νοημοσύνη μιας ψυχής. Εκφράζουμε τον αιώνιο εαυτό μας μέσω των κυρίαρχων βιολογικών μας αναγκών και των πιέσεων από τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος, τα οποία είναι προσωρινά για την ενσαρκωμένη ψυχή. Παρ' όλο που δεν υπάρχει κάποιος κρυμμένος, δόλιος εαυτός μέσα στην ανθρώπινη φύση μας, εν τούτοις, κάποιες ψυχές δεν έχουν πλήρως αφομοιωθεί. Άνθρωποι, που δεν βρίσκονται σε αρμονία με το σώμα τους, αισθάνονται διαχωρισμένοι από τον εαυτό τους στη ζωή.

Η συνθήκη αυτή, βέβαια, δεν αποτελεί δικαιολογία για τις ψυχές που δεν καταβάλλουν τη μέγιστη προσπάθεια να αποφύγουν την ανάμιξή τους με το κακό στη Γη. Το βλέπουμε αυτό στην ανθρώπινη συνείδηση. Είναι σημαντικό να κάνουμε τη διάκριση μεταξύ του τί ασκεί αρνητική δύναμη στο μυαλό μας και του τί όχι. Μία εσωτερική φωνή, η οποία μπορεί να μας προτείνει να ενεργήσουμε αυτο-καταστροφικά ή εναντίον κάποιου άλλου δεν είναι μία δαιμονική πνευματική οντότητα, μία αλλότρια παρουσία, ούτε κάποιος κακόβουλος, αποστάτης οδηγός. Οι αρνητικές δυνάμεις εκπορεύονται μέσα από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Οι καταστροφικές επιδράσεις των ψυχικών διαταραχών, αν παραμείνουν χωρίς αγωγή, παρεμποδίζουν την εξέλιξη της ψυχής. Όσοι από μας έχουμε βιώσει ανεπίλυτα προσωπικά τραύματα στη ζωή μας, κουβαλάμε τους σπόρους της ίδιας μας της καταστροφής. Αυτή η απόγνωση επηρεάζει την ψυχή μας τόσο πολύ, που αισθανόμαστε πως δεν είμαστε ένα πλήρες όλον. Για παράδειγμα, υπερβολικοί πόθοι για κάτι και εθιστική συμπεριφορά, οι οποίοι αποτελούν τη φυσική απόρροια ενός προσωπικού πόνου, εμποδίζουν την έκφραση μιας υγιούς ψυχής και μπορούν, ίσως, και να κρατήσουν την ψυχή υποδουλωμένη στο σώμα που τη φιλοξενούσε.

Άραγε, ο πληθωρισμός βίας της σύγχρονης εποχής σημαίνει ότι έχουμε σήμερα περισσότερες ψυχές που «βαδίζουν στραβά» απ' ό,τι στο παρελθόν; Αν μη τι άλλο, ο υπερπληθυσμός μας και ο πολιτισμός μας, που τροποποιεί το νου, στρέφοντάς τον προς διάφορους εθισμούς και εξαρτήσεις, θα μπορούσαν να στηρίξουν αυτό το συμπέρασμα. Από τη θετική όμως πλευρά, το παγκόσμιο επίπεδο συνειδητότητας της Γης απέναντι στον ανθρώπινο πόνο φαίνεται να ανυψώνεται.

Μου έχουν πει ότι σε κάθε εποχή της αιματηρής ιστορίας της Γης υπήρξε πάντοτε ένας σημαντικός αριθμός ψυχών, που στάθηκαν ανίκανες να αντισταθούν και να αντιμετωπίσουν με επιτυχία την ανθρώπινη βιαιότητα. Ορισμένες ψυχές, τα σώματα των οποίων τις φιλοξενούν, έχουν γενετική προδιάθεση σε χημικές ανωμαλίες του εγκεφάλου και κινδυνεύουν ιδιαίτερα σε ένα βίαιο περιβάλλον. Βλέπουμε πόσο μπορούν να πληγούν τα παιδιά από τη σωματική και συναισθηματική κακοποίηση στην οικογένεια και πώς, στη συνέχεια, ως ενήλικες πράττουν προσχεδιασμένες πράξεις βίας χωρίς αισθήματα ενοχής. Αφού, όμως, οι ψυχές δεν έχουν δημιουργηθεί τέλειες, η φύση τους μπορεί να διαφθαρεί όταν βιώνουν ένα τέτοιο είδος ζωής.

Αν οι παραβάσεις μας είναι ιδιαίτερα σοβαρές τις αποκαλούμε κακές. Οι πελάτες μου μού λένε ότι καμία ψυχή δεν είναι εγγενώς κακή, παρ' όλο που μπορεί να αποκτήσει αυτόν τον χαρακτηρισμό στον κόσμο των ανθρώπων. Το παθολογικό κακό στους ανθρώπους χαρακτηρίζεται από αισθήματα προσωπικής ανικανότητας και αδυναμίας, η οποία διεγείρεται από τα αβοήθητα θύματα. Παρ' όλο που οι ψυχές, οι οποίες είναι αναμεμιγμένες σε πραγματικά κακές πράξεις, θα έπρεπε, γενικά, να θεωρείται ότι βρίσκονται σε χαμηλό επίπεδο εξέλιξης, η ανωριμότητα της ψυχής δεν οδηγεί απαραίτητα σε κακόβουλη συμπεριφορά από μία κατεστραμμένη ανθρώπινη προσωπικότητα.

Η εξέλιξη των ψυχών συνεπάγεται μία μετάβαση από την ατέλεια στην τελειότητα, η οποία στηρίζεται στην υπέρβαση πολλών δύσκολων ενσαρκώσεων σε σώματα κατά τη διάρκεια των ζωών τους, στις οποίες εκπληρώνουν κάθε φορά έναν προορισμό. Οι ψυχές μπορεί, επίσης, να έχουν μία προδιάθεση στο να επιλέγουν περιβάλλοντα, όπου κατ' εξακολούθησιν δεν εργάζονται καλά ή ανατρέπονται. Έτσι, η ταυτότητα των ψυχών μπορεί να υποστεί βλάβη από φτωχές επιλογές γήινης ζωής. Παρ' όλα αυτά, όλες οι ψυχές θεωρούνται υπόλογες για τη συμπεριφορά τους μέσα στα σώματα τα οποία καταλαμβάνουν. Θα εξετάσουμε στο επόμενο κεφάλαιο το πώς οι ψυχές κάνουν μία πρώτη επισκόπηση της προηγούμενης ζωής τους με τους οδηγούς, πριν προχωρήσουν για να συναντηθούν με τους φίλους τους. Συμβαίνει, όμως, αυτό στις ψυχές που, μέσω των σωμάτων τους, προκάλεσαν εξαιρετικό πόνο σε κάποιον άλλο; Αν η ψυχή δεν είναι ικανή να βελτιώσει τα πιο βίαια ανθρώπινα ένστικτα του σώματος που την φιλοξενεί, πώς είναι δυνατόν να της ζητηθούν ευθύνες στη μετέπειτα ζωή; Αυτό εγείρει το ζήτημα του παραδείσου ή της κόλασης για τις καλές ή τις κακές πράξεις μας, επειδή το να αποδίδουμε λογαριασμό γι' αυτές υπήρξε από πολύ παλιά μέρος των θρησκευτικών μας παραδόσεων.

Στον τοίχο του γραφείου μου κρέμεται μία Αιγυπτιακή παράσταση: «Η Σκηνή της Κρίσεως», όπως παρουσιάζεται στη Βίβλο των Νεκρών, ένα μυθολογικό τελετουργικό του θανάτου, ηλικίας άνω των 7.000 ετών. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι είχαν μία εμμονή με το θάνατο και τον κόσμο πέρα από τον τάφο, επειδή, στο κοσμικό τους πάνθεον, ο θάνατος εξηγούσε τη ζωή. Η εικόνα δείχνει έναν άνθρωπο, που μόλις πέθανε, να φθάνει σ' έναν τόπο, ο οποίος βρίσκεται ανάμεσα στη χώρα των ζωντανών και το βασίλειο των νεκρών. Ο άνθρωπος στέκεται μπροστά σε μία πλάστιγγα, έτοιμος να ζυγιστεί για τις πράξεις του στη Γη.

Επικεφαλής της τελετής είναι ο θεός Άνουβις, ο οποίος ζυγίζει προσεκτικά την καρδιά του ανθρώπου στη μία πλευρά της πλάστιγγας, έναντι της αλήθειας, που αντιπροσωπεύεται από ένα φτερό στρουθοκαμήλου, στην άλλη πλευρά. Η καρδιά και όχι το κεφάλι αντιπροσώπευε για τους Αιγύπτιους την ενσωμάτωση της συνείδησης, της ψυχής ενός ανθρώπου. Είναι μία στιγμή έντασης. Ένα τέρας με κεφάλι κροκοδείλου είναι δίπλα κουλουριασμένο, έτοιμο να καταβροχθίσει την καρδιά, αν τα λάθη του ανθρώπου αποδειχθούν πιο βαριά από το καλό που έκανε στη ζωή. Η αποτυχία στη σκηνή της πλάστιγγας θα έβαζε τέρμα στην ύπαρξη της ψυχής. Ακούω πολλά και διάφορα σχόλια από τους πελάτες μου σχετικά μ' αυτή την εικόνα. Ένας άνθρωπος με μεταφυσικό προσανατολισμό θα επέμενε ότι σε κανέναν δεν απαγορεύεται η είσοδος στο βασίλειο της μετέπειτα ζωής, ανεξάρτητα από το πόσο δυσμενές θα ήταν το αποτέλεσμα του ζυγίσματος αναφορικά με την προηγούμενη συμπεριφορά του. Είναι, άραγε, αληθινή αυτή η πεποίθηση; Δίνεται σε όλες τις ψυχές η ευκαιρία να μεταστοιχειωθούν στον πνευματικό κόσμο με τον ίδιο τρόπο, ανεξάρτητα από τη σχέση τους με τα σώματα που είχαν καταλάβει;

Προκειμένου ν' απαντήσω σ' αυτό το ερώτημα θα πρέπει, κατ' αρχήν να αναφέρω ότι μία μεγάλη μερίδα της κοινωνίας πιστεύει πώς όλες οι ψυχές δεν πηγαίνουν στο ίδιο μέρος. Η πιο μετριοπαθής θεολογία δεν υποστηρίζει πια την ιδέα της κόλασης με το πυρ και το θειάφι για τους αμαρτωλούς. Εντούτοις, πολλά θρησκευτικά δόγματα υποδεικνύουν μία πνευματική συνύπαρξη δύο νοητικών καταστάσεων, του καλού και του κακού. Για την «κακιά» ψυχή υπάρχουν αρχαίες φιλοσοφικές ρήσεις, που διακηρύσσουν το χωρισμό από την Ουσία-Θεό, ως μέσον τιμωρίας μετά το θάνατο. Η Θιβετιανή Βίβλος των Νεκρών, μία πηγή θρησκευτικής πίστης χιλιάδες χρόνια αρχαιότερη από τη Βίβλο, περιγράφει την κατάσταση της συνείδησης ανάμεσα στις ζωές (Μπάρντο) ως το χρόνο, όπου «το κακό που διαπράξαμε μας εκτοξεύει στον πνευματικό διαχωρισμό». Αν οι λαοί της Ανατολής πίστευαν στην ύπαρξη μιας ειδικής πνευματικής τοποθεσίας για όσους διέπραξαν το κακό, ήταν, άραγε, αυτή η ιδέα παρόμοια με το καθαρτήριο στο Δυτικό κόσμο;

Από τις απαρχές του, το Χριστιανικό δόγμα προσδιόριζε το καθαρτήριο ως μία μεταβατική κατάσταση προσωρινής εκτόπισης για αμαρτίες, ήσσονος σημασίας, εναντίον της ανθρωπότητας. Το Χριστιανικό καθαρτήριο υποτίθεται ότι είναι ένας χώρος εξιλέωσης, απομόνωσης και πόνου. Όταν απομακρυνθεί όλο το αρνητικό κάρμα, αυτές οι ψυχές επιτρέπεται, τελικά, να μπουν στον παράδεισο. Απ' την άλλη πλευρά, οι ψυχές που διαπράττουν μείζονες (θανατηφόρες) αμαρτίες είναι καταδικασμένες στον αιώνια κόλαση. Υπάρχει, άραγε, η κόλαση, όπου οι κακές ψυχές παραμένουν αιώνια χωρισμένες από τις καλές; Όλες οι μαρτυρίες, που έχω συγκεντρώσει από τις ψυχές των πελατών μου, μ' έχουν πείσει ότι δεν υπάρχει κατοικία τρομερών δεινών για τις ψυχές, παρά μόνο στη Γη. Μου λένε ότι όλες οι ψυχές πηγαίνουν σ' έναν πνευματικό κόσμο μετά το θάνατο, όπου η κάθε μία αντιμετωπίζεται με υπομονή και αγάπη.

Εν τούτοις, έμαθα ότι ορισμένες ψυχές υφίστανται ένα διαχωρισμό στον πνευματικό κόσμο, και αυτό συμβαίνει τη στιγμή του προσανατολισμού τους με τους οδηγούς. Αυτές δεν ακολουθούν την ίδια πορεία ταξιδιού με τις υπόλοιπες. Όσοι από τους πελάτες μου έχουν εμποδιστεί από το κακό, αναφέρουν ότι οι ψυχές, των οποίων η επιρροή ήταν ιδιαίτερα ασθενής και δεν κατάφεραν να μεταστρέψουν την ανθρώπινη παρόρμησή τους να βλάψουν άλλους, κατά την επανείσοδό τους στον πνευματικό κόσμο, θα βρεθούν στην απομόνωση. Οι ψυχές αυτές δεν φαίνεται να έρχονται σ' επαφή μ' άλλες οντότητες, με τον συμβατικό τρόπο, για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα.

Παρατήρησα, επίσης, ότι οι ψυχές, που συνδέονται, στα αρχικά στάδια εξέλιξης, κατ' εξακολούθησιν με έντονα αρνητική ανθρώπινη συμπεριφορά κατά την πρώτη σειρά των ζωών τους, υφίστανται ατομική, πνευματική απομόνωση. Τελικά, τοποθετούνται και πάλι μέσα στην ομάδα τους ώστε να εντατικοποιήσουν τις σπουδές τους κάτω από στενή επίβλεψη. Δεν πρόκειται για τιμωρία, αλλά περισσότερο για ένα είδος καθαρτηρίου προς επανοικοδόμηση της αυτο-επίγνωσής τους.

Επειδή η πράξη του κακού παίρνει πάρα πολλές μορφές εδώ στη Γη, η πνευματική εκπαίδευση και ο τύπος της απομόνωσης που χρησιμοποιείται είναι διαφορετικός για την κάθε ψυχή. Η φύση αυτών των παραλλαγών, προφανώς, εκτιμάται κατά τη διάρκεια του προσανατολισμού, στο τέλος της κάθε ζωής. Ο συμβατικός χρόνος της απομόνωσης και η διαπαιδαγώγηση ποικίλλουν, επίσης. Για παράδειγμα, μου έχουν γίνει αναφορές για απροσάρμοστα πνεύματα, που επέστρεψαν στη Γη, αμέσως μετά από μία περίοδο απομόνωσης, ώστε να εξιλεωθούν, το συντομότερο δυνατόν, με μία καλή επίδοση σε ενσαρκωμένη μορφή. Ακολουθεί ένα παράδειγμα, όπως μου μεταφέρθηκε, από μία ψυχή, η οποία γνώριζε ένα τέτοιο πνεύμα.

Περίπτωση 10
Δρ. Ν: Φέρουν ευθύνη οι ψυχές για την ανάμιξή τους με ατελή αθρώπινα όντα, που βλάπτουν άλλους στη ζωή; Α: Ναι, εκείνοι που έχουν βλάψει σοβαρά άλλους σε μία ζωή - γνώριζα μία απ' αυτές τις ψυχές. Δρ. Ν: Τι γνωρίζεις γι' αυτή την οντότητα; Τι συνέβη, όταν η ψυχή αυτή επέστρεψε στον πνευματικό κόσμο, μετά απ' αυτή τη ζωή; Α: Είχε ... κακοποιήσει ένα κορίτσι ... τρομερά ... και δεν ξαναγύρισε στην ομάδα μας. Παρακολούθησε εντατικά, ιδιαίτερα μαθήματα, επειδή είχε πολύ χαμηλή επίδοση, όταν ήταν μέσα σ' εκείνο το σώμα. Δρ. Ν: Ποιο ήταν το μέγεθος της τιμωρίας του; Α: Τιμωρία είναι ... μία εσφαλμένη ερμηνεία ... είναι αναμόρφωση. Θα πρέπει κανείς ν' αναγνωρίσει ότι αυτό είναι ένα ζήτημα που θα το χειριστεί ο δάσκαλός του. Οι δάσκαλοι είναι πιο αυστηροί με όσους έχουν αναμιχθεί σε βιαιότητες. Δρ. Ν: Τι σημαίνει για σένα «πιο αυστηροί», στον πνευματικό κόσμο; Α: Κοίτα, ο φίλος μου δεν επέστρεψε κοντά μας ... στους φίλους του ... μετά απ' αυτή τη θλιβερή ζωή, όπου έβλαψε εκείνο το κορίτσι. Δρ. Ν: Όταν πέθανε, πέρασε από την ίδια πνευματική πύλη με σένα;
Α: Ναι, αλλά δεν συναντήθηκε με κανέναν ... πήγε κατευθείαν σ' ένα μέρος, όπου ήταν μόνος του με το δάσκαλο. Δρ. Ν: Και μετά, τί του συνέβη; Α: Μετά από λίγο ... όχι πολύ ... επέστρεψε ξανά στη Γη ως γυναίκα ... σ' ένα μέρος, όπου οι άνθρωποι ήταν βίαιοι ... κακοποιούσαν σωματικά ... ήταν μία εσκεμμένη επιλογή ... ο φίλος μου χρειαζόταν να το βιώσει αυτό ... Δρ. Ν: Πιστεύεις ότι αυτή η ψυχή κατηγόρησε τον ανθρώπινο εγκέφαλο του σώματος που την φιλοξενούσε επειδή έβλαψε το κορίτσι;
Α: Όχι, πήρε αυτό που είχε κάνει ... πίσω, μέσα του ... κατηγόρησε τη δική του έλλειψη ικανότητας να ξεπεράσει τις ανθρώπινες αδυναμίες. Ζήτησε να γίνει ο ίδιος μια κακοποιημένη γυναίκα στην επόμενη ζωή για να μπορέσει να κατανοήσει ... να εκτιμήσει τη βλάβη, που είχε προξενήσει στο κορίτσι. Δρ. Ν: Αν αυτός ο φίλος σου δεν αποκτήσει κατανόηση και συνεχίσει να εμπλέκεται με ανθρώπους, που διαπράττουν εγκληματικές πράξεις, θα μπορούσε να καταστραφεί ως ψυχή από κάποιον, στον πνευματικό κόσμο; Α: (μεγάλη παύση). Δεν μπορείς ακριβώς να καταστρέψεις την ενέργεια ... αλλά μπορεί να επανασυντεθεί ... η αρνητικότητα που δεν μπορεί να διαχειριστεί ... σε πολλές ζωές ... μπορεί να αναμορφωθεί. Δρ. Ν: Πώς; Α: (ασαφώς) ... Όχι με την καταστροφή ... με την επαναδόμηση ...
Η Περίπτωση 10 δεν ανταποκρίθηκε περαιτέρω σ' αυτή τη σειρά των ερωτήσεων· αλλά και άλλοι άνθρωποι, που γνωρίζουν κάτι σχετικό μ' αυτές τις κατεστραμμένες ψυχές, είναι, μάλλον, φειδωλοί στις πληροφορίες τους. Αργότερα, θα μάθουμε κάτι περισσότερο για το σχηματισμό και την αναμόρφωση της νοήμονος ενέργειας. Οι περισσότερες ψυχές που έσφαλαν είναι ικανές να λύσουν τα προβλήματα, τα οποία προκάλεσαν τη μόλυνσή τους. Το τίμημα, που πληρώνουμε για τα λάθη μας και οι ανταμοιβές, που λαμβάνουμε για την καλή μας συμπεριφορά, συνδέονται με τους νόμους τού κάρμα. Εκείνοι που έβλαψαν άλλους θα μετανοήσουν, όντως, προσφέροντας τους εαυτούς τους ως μελλοντικά θύματα σ' έναν καρμικό κύκλο δικαιοσύνης. Η Μπαγκαβάντ Γκιτά, άλλη μία παλαιά γραφή της Ανατολής, η οποία έχει περάσει επάξια τη δοκιμασία χιλιάδων χρόνων, λέει σε κάποιο σημείο: «ψυχές, που επέδρασαν κακά, πρέπει να εξιλεωθούν με την αρετή».

Καμία μελέτη για τη μετά θάνατον ζωή δεν θα είχε νόημα αν δεν αναφερόμασταν στο πώς σχετίζεται το κάρμα με την αιτιότητα και τη δικαιοσύνη για όλες τις ψυχές. Το κάρμα από μόνο του δεν ενέχει την έννοια των καλών ή κακών πράξεων. Είναι, μάλλον, τοαποτέλεσμα των θετικών και αρνητικών πράξεων κάποιου στη ζωή. Η δήλωση: «δεν υπάρχουν ατυχήματα στη ζωή μας», δεν σημαίνει ότι το κάρμα εξωθεί από μόνο του. Αυτό που κάνει είναι να μας ωθεί εμπρός, διδάσκοντάς μας μαθήματα. Το μελλοντικό μας πεπρωμένο επηρεάζεται από ένα παρελθόν, από το οποίο δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε, ιδιαίτερα όταν βλάπτουμε άλλους. Το κλειδί για την ανάπτυξη είναι να κατανοήσουμε ότι μάς έχει δοθεί η ικανότητα να κάνουμε ενδιάμεσες διορθώσεις στη ζωή μας και να έχουμε το θάρρος για τις απαραίτητες αλλαγές, όταν αυτό που κάνουμε δεν είναι παραγωγικό για μας.

Κάθε φορά που υπερνικούμε το φόβο και ριψοκινδυνεύουμε στη ζωή, το καρμικό μας πρότυπο προσαρμόζεται στα αποτελέσματα των νέων μας επιλογών. Στο τέλος κάθε ζωής, αντί να έχουμε ένα θηρίο, που περιμένει να καταβροχθίσει τις ψυχές μας, εμείς οι ίδιοι γινόμαστε οι πιο αυστηροί κριτές του εαυτού μας μπροστά στους δασκάλους-οδηγούς μας. Γι' αυτό και το κάρμα είναι και δίκαιο και φιλεύσπλαχνο. Με τη βοήθεια των πνευματικών συμβούλων και των συντρόφων μας, αποφασίζουμε για το ποιος είναι ο πλέον κατάλληλος τρόπος ώστε ν' αποδοθεί δικαιοσύνη για τη συμπεριφορά μας. Ορισμένοι άνθρωποι, που πιστεύουν στη μετενσάρκωση, πιστεύουν, επίσης, ότι αν οι αρνητικές ψυχές δεν μάθουν τα μαθήματά τους σ' ένα λογικό αριθμό ζωών, θα εξαλειφθούν και θα αντικατασταθούν από άλλες, πιο πρόθυμες ψυχές. Οι πελάτες μου αρνούνται αυτή την άποψη.

Δεν υπάρχει κανένα προαποφασισμένο μονοπάτι αυτο-ανακάλυψης, σχεδιασμένο για όλες τις ψυχές. Όπως μου είπε κάποιος, «οι ψυχές αναλαμβάνουν αποστολές στη Γη για το διάστημα που διαρκεί ο πόλεμος». Αυτό σημαίνει ότι δίνεται στις ψυχές ο χρόνος και η ευκαιρία να κάνουν αλλαγές για την περαιτέρω ανάπτυξή τους. Οι ψυχές, οι οποίες εξακολουθούν να επιδεικνύουν αρνητική συμπεριφορά μέσω των ανθρώπινων σωμάτων που τις φιλοξενούν, θα πρέπει να υπερβούν αυτές τις δυσκολίες, κάνοντας διαρκώς προσπάθεια ν' αλλάξουν. Απ' ό,τι έχω δει, κανένα αρνητικό κάρμα δεν παραμένει επιφορτωμένο σε μία ψυχή, που είναι πρόθυμη να εργαστεί κατά τη διάρκεια των πολλών ζωών της σ' αυτόν τον πλανήτη.

Παραμένει ανοιχτό το ερώτημα αν μία ψυχή θα έπρεπε να θεωρηθεί ολοκληρωτικά υπεύθυνη για τις παράλογες, αντικοινωνικές και καταστροφικές πράξεις της ανθρωπότητας. Οι ψυχές πρέπει να μάθουν να τα βγάζουν πέρα, με διάφορους τρόπους, με κάθε νέο ανθρώπινο ον, που τους ανατίθεται. Η μόνιμη ταυτότητα της ψυχής σφραγίζει το ανθρώπινο μυαλό μ' έναν χαρακτηριστικό, μοναδικό χαρακτήρα, ο οποίος είναι προσωπικός γι' αυτήν την ψυχή. Εν τούτοις, διαπιστώνω ότι υπάρχει μία παράξενη δυαδική φύση ανάμεσα στη νοημοσύνη της ψυχής και τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Θα αναπτύξω περαιτέρω αυτό το ζήτημα σε επόμενα κεφάλαια, αφού πρώτα ο αναγνώστης μάθει περισσότερα για την ύπαρξη των ψυχών στον πνευματικό κόσμο. http://www.to-en.gr/