Σκιάχτρο. Το Όπλο απέναντι στις φοβίες είναι η Φαντασία

Αναρτήθηκε από Terrapapers 

Κάπου κοντά σε μισογκρεμισμένους παλιούς αχυρώνες, στη μέση κάποιου άκαρπου πλέον χωραφιού, φόβος και τρόμος κάποτε των ιπταμένων επιδρομέων, στέκεται ακόμα, με τα κουρελιασμένα ρούχα του να θυμίζουν τις ατελείωτες μπόρες που χτύπαγαν με μανία το ξύλινο κορμί του. Το σκιάχτρο, φύλακας του άλλοτε καταπράσινου χορταριασμένου τοπίου, στοίχειωμα  των μεγαλύτερων εφιαλτών μας που συνόδευαν τις νύχτες των αστραπών του μακρινού ορίζοντα που πλησίαζαν απειλητικά, με λάμψεις που έκαναν τα αχυρένια άκρα του να μοιάζουν τρομακτικά. …και ο άνεμος ζωντάνευε το άψυχο σώμα.

Προσωποποίηση της φοβίας που φτάνει κάποια στιγμή στη ζωή μας και μας αναγκάζει να συνειδητοποιήσουμε και να αντιμετωπίσουμε τις φοβίες μας. Φοβίες για τον εαυτό μας, για τους άλλους, για το άγνωστο μέλλον, για το θάνατο ή για την ζωή.

Φοβίες, όχι μόνο για τις συμφορές αλλά και για την ευτυχία μας! Κάνουμε όνειρα τα οποία φαντάζουν τέλεια και αμέσως αρχίζουμε να τους βάζουμε τρικλοποδιές και να αναρωτιόμαστε, θα πετύχει; …κι ΑΝ;

Σκοτώνουμε τα όνειρα μας και μαζί με αυτά τεμαχίζουμε και τη δύναμη μας. Τοποθετούμε εμείς οι ίδιοι σκιάχτρα ως κάγκελα της φυλακής μας. Παγώνουμε (παγιωνόμαστε), γινόμαστε στήλες άλατος ανήμποροι να δράσουμε αφού έχουμε ήδη ηττηθεί πριν ακόμα δώσουμε τη μάχη. Τρομάζουμε τους άλλους, αλλά περισσότερο τον ίδιο μας τον εαυτό, αφού αυτό που σκεφτόμαστε είναι αυτό που τελικά βιώνουμε. Ο Παντελής Γιαννουλάκης στον Ονειροπόλο αναφέρει:

 «Κι όμως, είμαστε εδώ τώρα, κι αν είναι γραφτό η μοίρα μας να είναι αυτή, τότε άραγε γιατί να φοβάσαι; Τι να φοβάσαι; Είμαστε όλοι ήδη πεθαμένοι, κι όμως είναι σαν να είμαστε ζωντανοί, καθόμαστε στο σπιτάκι μας και φοβόμαστε τα πάντα, κι αν υπάρχει μια ελπίδα για μας, κάπως, κάπου, είναι να φτιάξουμε κάτι εκπληκτικό, να ζωγραφίσουμε με τη μικρή μας ζωή έναν ωραίο πίνακα, ένα μικρό και σεμνό δικό μας αριστούργημα, κάτι να στείλουμε εκεί έξω στη σιωπηλή μαυρίλα του χώρου και του χρόνου, κάτι που να στείλει ένα μήνυμα σε τόπους και καιρούς μακρινούς , πως κάποτε ήμασταν κι εμείς εδώ, κι αν δεν το λάβει ποτέ κανείς, ίσως να το λάβει κάποτε, κάπως, ο Θεός.

Το όπλο μας απέναντι στις φοβίες είναι η Φαντασία! Ω ναι, μέχρι κι αυτή φοβόμαστε…, είναι όμορφες και θετικές σκέψεις, τα όνειρα! Ας αφήσουμε το νου ελεύθερο να πετάξει, να ταξιδεύει στους αιθέρες, να περνάει την πύλη του “Πραγματικού” – Υλικού κόσμου και να ανά – γνωρίζει την πραγματική του ουσία. Ας γίνουμε αιθεροβάμονες. Θα συναντήσουμε ξωτικά και αερικά που το ανθρώπινο μάτι δεν μπορεί να τα δει.

Επιβάλλεται  να ξυπνήσουμε το φάντασμα του πολεμιστή που κοιμάται μέσα μας. Σαν Πειρατές να ταξιδεύουμε στις απέραντες θάλασσες, να αντιμετωπίζουμε τα κύματα, να διασκεδάζουμε, να χαιρόμαστε με τις νίκες μας, να μοιραζόμαστε τα λάφυρα της γνώσης ως κομμάτια που ψάχνουν να ενωθούν για την αποκάλυψη αυτού που ήδη γνωρίζουμε.

« Η φυλακή του κόσμου είναι τεχνητή, αυτό είναι το μυστικό της, δεν είναι μια κατασκευασμένη πραγματικότητα στην οποία ζούμε αγνοί και ανυπεράσπιστοι, αθώοι μέσα στην άγνοια μας, όπως τα αθώα γουρούνια εμπιστεύονται το χέρι που τα ταϊζει χωρίς να ξέρουν πως ακονίζει το μαχαίρι της σφαγής, αλλά γενναία πρέπει να ενημερωθούμε ότι υπάρχει ένας πνευματικός πόλεμος ενάντια σ’ αυτή τη φυλακή.

Και οι πολεμιστές του είναι άνθρωποι ευγενείς, τυραννισμένοι αλλά γενναίοι, αφανείς αλλά σημαντικοί, θλιμμένοι αλλά χαρούμενοι, ονειροπόλοι αλλά κοσμικοί, μοναχικοί αλλά συντροφικοί, ατελείς αλλά δίκαιοι, σοφοί αλλά γενναιόδωροι, οραματιστές  αλλά σεμνοί, ξένοι αλλά οικείοι. Όσο  υπάρχουν αυτοί οι απερίγραπτοι ήρωες θα υπάρχει η ελπίδα.

Ναι ζούμε σε μια φυλακή, είμαστε εγκλωβισμένοι στη φούσκα της δημιουργίας, μαύρες σκιές μας γυροφέρνουν και κατατρώνε την συνείδηση του ανθρώπου, τον κρατούν υπνωτισμένο, έρμαιο των ορέξεων των μεγάλων παλαιών, όπου τα τάγματα με τους μυημένους τους θέλουν να ανοίξουν τις πύλες της φυλακής τους για να επιστρέψουν. Και έτσι θερίζουν τις φοβίες μας, από τις οποίες τρέφονται.

Δεν χρειάζεται να υποτασσόμαστε σε αυτές. Ότι μας τρομάζει, ας το ανασύρουμε από το υποσυνείδητο, ας το κοιτάξουμε κατάματα, ας το χλευάσουμε, ας το γελοιοποιήσουμε παίζοντας εμείς μαζί του, ας το ξορκίσουμε δίνοντάς του την υλική υπόσταση που του αξίζει. Ας το κρατήσουμε μόνο ως σκιάχτρο, λάφυρο μιας μάχης που κερδίσαμε. “ I will not Reign, to serve I Disdain, the cat I remain”.

Αναρτήθηκε από Terrapapers 

Κάπου κοντά σε μισογκρεμισμένους παλιούς αχυρώνες, στη μέση κάποιου άκαρπου πλέον χωραφιού, φόβος και τρόμος κάποτε των ιπταμένων επιδρομέων, στέκεται ακόμα, με τα κουρελιασμένα ρούχα του να θυμίζουν τις ατελείωτες μπόρες που χτύπαγαν με μανία το ξύλινο κορμί του. Το σκιάχτρο, φύλακας του άλλοτε καταπράσινου χορταριασμένου τοπίου, στοίχειωμα  των μεγαλύτερων εφιαλτών μας που συνόδευαν τις νύχτες των αστραπών του μακρινού ορίζοντα που πλησίαζαν απειλητικά, με λάμψεις που έκαναν τα αχυρένια άκρα του να μοιάζουν τρομακτικά. …και ο άνεμος ζωντάνευε το άψυχο σώμα.

Προσωποποίηση της φοβίας που φτάνει κάποια στιγμή στη ζωή μας και μας αναγκάζει να συνειδητοποιήσουμε και να αντιμετωπίσουμε τις φοβίες μας. Φοβίες για τον εαυτό μας, για τους άλλους, για το άγνωστο μέλλον, για το θάνατο ή για την ζωή.

Φοβίες, όχι μόνο για τις συμφορές αλλά και για την ευτυχία μας! Κάνουμε όνειρα τα οποία φαντάζουν τέλεια και αμέσως αρχίζουμε να τους βάζουμε τρικλοποδιές και να αναρωτιόμαστε, θα πετύχει; …κι ΑΝ;

Σκοτώνουμε τα όνειρα μας και μαζί με αυτά τεμαχίζουμε και τη δύναμη μας. Τοποθετούμε εμείς οι ίδιοι σκιάχτρα ως κάγκελα της φυλακής μας. Παγώνουμε (παγιωνόμαστε), γινόμαστε στήλες άλατος ανήμποροι να δράσουμε αφού έχουμε ήδη ηττηθεί πριν ακόμα δώσουμε τη μάχη. Τρομάζουμε τους άλλους, αλλά περισσότερο τον ίδιο μας τον εαυτό, αφού αυτό που σκεφτόμαστε είναι αυτό που τελικά βιώνουμε. Ο Παντελής Γιαννουλάκης στον Ονειροπόλο αναφέρει:

 «Κι όμως, είμαστε εδώ τώρα, κι αν είναι γραφτό η μοίρα μας να είναι αυτή, τότε άραγε γιατί να φοβάσαι; Τι να φοβάσαι; Είμαστε όλοι ήδη πεθαμένοι, κι όμως είναι σαν να είμαστε ζωντανοί, καθόμαστε στο σπιτάκι μας και φοβόμαστε τα πάντα, κι αν υπάρχει μια ελπίδα για μας, κάπως, κάπου, είναι να φτιάξουμε κάτι εκπληκτικό, να ζωγραφίσουμε με τη μικρή μας ζωή έναν ωραίο πίνακα, ένα μικρό και σεμνό δικό μας αριστούργημα, κάτι να στείλουμε εκεί έξω στη σιωπηλή μαυρίλα του χώρου και του χρόνου, κάτι που να στείλει ένα μήνυμα σε τόπους και καιρούς μακρινούς , πως κάποτε ήμασταν κι εμείς εδώ, κι αν δεν το λάβει ποτέ κανείς, ίσως να το λάβει κάποτε, κάπως, ο Θεός.

Το όπλο μας απέναντι στις φοβίες είναι η Φαντασία! Ω ναι, μέχρι κι αυτή φοβόμαστε…, είναι όμορφες και θετικές σκέψεις, τα όνειρα! Ας αφήσουμε το νου ελεύθερο να πετάξει, να ταξιδεύει στους αιθέρες, να περνάει την πύλη του “Πραγματικού” – Υλικού κόσμου και να ανά – γνωρίζει την πραγματική του ουσία. Ας γίνουμε αιθεροβάμονες. Θα συναντήσουμε ξωτικά και αερικά που το ανθρώπινο μάτι δεν μπορεί να τα δει.

Επιβάλλεται  να ξυπνήσουμε το φάντασμα του πολεμιστή που κοιμάται μέσα μας. Σαν Πειρατές να ταξιδεύουμε στις απέραντες θάλασσες, να αντιμετωπίζουμε τα κύματα, να διασκεδάζουμε, να χαιρόμαστε με τις νίκες μας, να μοιραζόμαστε τα λάφυρα της γνώσης ως κομμάτια που ψάχνουν να ενωθούν για την αποκάλυψη αυτού που ήδη γνωρίζουμε.

« Η φυλακή του κόσμου είναι τεχνητή, αυτό είναι το μυστικό της, δεν είναι μια κατασκευασμένη πραγματικότητα στην οποία ζούμε αγνοί και ανυπεράσπιστοι, αθώοι μέσα στην άγνοια μας, όπως τα αθώα γουρούνια εμπιστεύονται το χέρι που τα ταϊζει χωρίς να ξέρουν πως ακονίζει το μαχαίρι της σφαγής, αλλά γενναία πρέπει να ενημερωθούμε ότι υπάρχει ένας πνευματικός πόλεμος ενάντια σ’ αυτή τη φυλακή.

Και οι πολεμιστές του είναι άνθρωποι ευγενείς, τυραννισμένοι αλλά γενναίοι, αφανείς αλλά σημαντικοί, θλιμμένοι αλλά χαρούμενοι, ονειροπόλοι αλλά κοσμικοί, μοναχικοί αλλά συντροφικοί, ατελείς αλλά δίκαιοι, σοφοί αλλά γενναιόδωροι, οραματιστές  αλλά σεμνοί, ξένοι αλλά οικείοι. Όσο  υπάρχουν αυτοί οι απερίγραπτοι ήρωες θα υπάρχει η ελπίδα.

Ναι ζούμε σε μια φυλακή, είμαστε εγκλωβισμένοι στη φούσκα της δημιουργίας, μαύρες σκιές μας γυροφέρνουν και κατατρώνε την συνείδηση του ανθρώπου, τον κρατούν υπνωτισμένο, έρμαιο των ορέξεων των μεγάλων παλαιών, όπου τα τάγματα με τους μυημένους τους θέλουν να ανοίξουν τις πύλες της φυλακής τους για να επιστρέψουν. Και έτσι θερίζουν τις φοβίες μας, από τις οποίες τρέφονται.

Δεν χρειάζεται να υποτασσόμαστε σε αυτές. Ότι μας τρομάζει, ας το ανασύρουμε από το υποσυνείδητο, ας το κοιτάξουμε κατάματα, ας το χλευάσουμε, ας το γελοιοποιήσουμε παίζοντας εμείς μαζί του, ας το ξορκίσουμε δίνοντάς του την υλική υπόσταση που του αξίζει. Ας το κρατήσουμε μόνο ως σκιάχτρο, λάφυρο μιας μάχης που κερδίσαμε. “ I will not Reign, to serve I Disdain, the cat I remain”.