Τι μας εμποδίζει να κοιτάξουμε το Θεό

Τι μας εμποδίζει να κοιτάξουμε το Θεό

Ο φόβος της απόρριψης , της μη αποδοχής και της εγκατάλειψης, ο πόνος, η προσκόλληση, η ενοχή και η θυσία του εαυτού σε μια σχέση, μια δουλειά, μια κατάσταση είναι σαν ένα αγκάθινο στεφάνι που φοράμε και μας εμποδίζει να κοιτάξουμε το Θεό.

Το αγκάθινο αυτό στεφάνι φοράει τις αντιλήψεις και τις πεποιθήσεις μας για την ζωή, την ύπαρξη, τη χαρά.

Όλη η προσπάθεια μας καθώς ερχόμαστε είναι να συγχωνευτούμε όλο και πιο πολύ με αυτό το στεφάνι. Όλα αυτά είναι επιστρώματα της πραγματικής μας κατάστασης την οποία και δεν γνωρίζουμε. Όλες αυτές οι φλούδες του πόνου, του φόβου, της ενοχής, της απόρριψης είναι ο τρόπος που το ΕΓΩ εκδηλώνει την άρνησή του να προχωρήσει, να πάει δηλαδή στην θεότητα του.

Μόνο που το εγώ δεν ξέρει το δρόμο για τη θεότητα, του είναι παντελώς άγνωστο. Στο εγώ δεν επιτρέπεται η πρόσβαση.

Όλοι μας έχουμε τέτοιου είδους αποτυπώματα- ενθυμίσεις, ξεκινώντας τη ζωή μας εδώ, αντίθετα με τη θεωρία, με το tabula rasa, όλοι έχουμε αυτούς τους σπόρους μέσα μας γιατί ντυνόμαστε κατά την κάθοδο μας με το εγώ.

Όλα αυτά τα εμπόδια είναι τα στεφανιού μας. Και ενώ όλοι μας νομίζουμε ότι ο δρόμος προς τη θέωση συμπεριλαμβάνει τη θυσία έρχεται μια μέρα που ανακαλύπτουμε ότι η μόνη θυσία που ο πατέρας μας θέλει από μας είναι αυτή των εμποδίων προς τη χαρά και την πληρότητα.

Για να φτάσουμε όλοι στην θέωση εκεί που πραγματικά ανήκουμε πρέπει να θυσιάσουμε όλα αυτά τα αγκάθια, να τα πετάξουμε ένα ένα, όλα από πάνω μας ώστε να παραμείνουμε καθαροί και ανοιχτοί στην αγάπη.

Και στην αγάπη και στην θεότητα κανείς δεν μπορεί να πάει μόνος! Μπορούμε να πάμε μόνο όλοι μαζί!!

Γιατί όλοι είμαστε το ίδιο και το αυτό. Η διαφορά μας είναι ότι ο καθένας μας αντιπροσωπεύει μια αντίληψη, μια πίκρα, μια ενοχή, μια κατάσταση η οποία δημιουργήθηκε για να μην μας επιτρέψει να γνωρίσουμε ποιοι πραγματικά είμαστε και στην πραγματικότητα που θέλουμε να πάμε.

Ο δρόμος και η έξοδος είναι πραγματικά μία. Όλα τα υπόλοιπα είναι ένας λαβύρινθος και μάλιστα χωρίς το μίτο της Αριάδνης.

Γιατί η κόλαση σημαίνει ξεχνώ, σημαίνει δεν αντέχω να θυμάμαι, σημαίνει δεν έχω έλεος ούτε για τον εαυτό μου ούτε για τους άλλους και όταν δεν έχω έλεος στον συνοδοιπόρο μου, δεν έχω αγάπη και θεραπεία για τον εαυτό μου.

Είμαι στην πλάνη. Και όταν ζω στην πλάνη αυταπατώμαι ότι είμαι μόνος ότι δηλαδή είμαι διαχωρισμένος από εμένα, από τους άλλους και από το Θεό.

Στην ουσία όμως δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο εκτός από αυτά που επιλέγουμε να τοποθετούμε εμείς οι ίδιοι ως εμπόδιο απέναντι σε εμάς και στο Θεό.

Και όλα αυτά τα εμπόδια συνοδεύονται από τις αντιλήψεις μας, τις πεποιθήσεις για τον εαυτό μας και για τις εμπειρίες μας.

Έτσι ο καθένας μας στην ουσία βιώνει τις εμπειρίες που επιλέγει, που ουσιαστικά έχει επιλέξει από πιο πριν. Όλα τότε πάνε σύμφωνα με το δικό προσωπικό σχέδιο. Κάποιος  βιώνει την εγκατάλειψη σε μια σχέση συντροφική, ένας άλλος από τους γονείς του, άλλος δεν τα πάει καλά με τις δουλειές του, άλλος έχει θέμα με την αυτοεκτίμησή του, άλλος βιώνει το φόβο, άλλος παντοδυναμία, άλλος μια εξάρτηση  και ούτω καθ εξής.

Εκατομμύρια πράγματα- καταστάσεις μπορούν να προστεθούν στη λίστα αυτή. Όλα τα παραπάνω καθώς και οτιδήποτε μπορεί να βιώσει ο οποιοσδήποτε επάνω στη γη εκτός από την αγάπη είναι πλάνη.

Έτσι εμείς γνωρίζουμε τώρα ότι ο καθένας μας επιλέγει την πλάνη που επιθυμεί και το σενάριο που θέλει να βιώσει και καθώς το επιλέγει αυτό αρχίζει να υλοποιείται.

Ξοδεύει ίσως και όλη τη ζωή μέσα σε αυτή τη ψευδαίσθηση μέσα στο δικό του έργο, το δικό του σενάριο και κανείς δεν του έχει πει ότι όλο αυτό είναι ένα matrix, το οποίο μπορεί να το υπερβεί. Κανένας δεν το έχει πει εκτός από ανθρώπους του πνεύματος και αυτό συμβαίνει γιατί επωφελούνται μέσα από όλες αυτές τις καταστάσεις που βιώνει το κάθε εγώ ατομικά αλλά και συλλογικά.

Ναι, καλά ακούσατε, επωφελούνται. Όπως υπάρχει μια δύναμη και η αντίθετή της  έτσι υπάρχει η ωφέλεια κάποιου άλλου και η βλάβη η δική μας.

Και τι άλλο θα μπορούσε να ήταν η μεγαλύτερη βλάβη στα πνευματικά όντα?

Εκτός από το να ξεχάσουν την ίδια τους την ύπαρξη, την ίδια την προέλευσή τους?

Και πώς θα βγούμε από αυτήν την πλάνη? Φυσικά δεν μπορούμε έτσι απλά να αφαιρούμε τα αγκάθια του στεφανιού μας και μαζικά με δογματισμό ή οργή ή βία ή μίσος επειδή μας εμποδίζουν. Είναι δικά μας τα εμπόδια να σας θυμίσω και εμείς τα τοποθετήσαμε εκεί καθώς διαχωριστήκαμε από το θεϊκό μας κομμάτι. Αυτή η διαδικασία της απομάκρυνσης των αγκαθιών θέλει, έχει ανάγκη να βιώσει την κατάσταση. Έχει ανάγκη να φτάσουμε στο αδιέξοδο γιατί μόνο αν φτάσει κανείς σε αδιέξοδο αρχίζει να αναζητά τις λύσεις. Και η λύση μας είναι ο εαυτός μας. Εμείς είμαστε η λύση.

Έχουμε άπειρες δυνατότητες σε ένα άπειρο σύμπαν άπειρων δυνατοτήτων γιατί απλούστατα είμαστε μέρος του!

Πως θα αρχίσουμε λοιπόν να αφαιρούμε τα αγκάθια και να προσθέτουμε λουλούδια ή χαμόγελα ή ευχαρίστηση ή ευγνωμοσύνη?

Το πρώτο πράγμα που χρειάζεται να βιώσουμε είναι η ΣΥΜΠΟΝΟΙΑ.

Είναι εύκολο γιατί ήδη το έχουμε όπως έχουμε ας πούμε τα αγκάθια μας έχουμε και τους καλούς σπόρους που έχουμε καλλιεργήσει και φυτέψει στην πνευματική μας υπόσταση ή στην ύλη.

Η συμπόνια είναι ωφέλιμο να ξεκινά από τον εαυτό μας. Φυσικά είναι πιο εύκολο να την βιώσουμε με τους άλλους. Ακόμα και έτσι είναι εφικτό η συμπόνια για τους άλλους να με οδηγήσει στη συμπόνια για τον εαυτό.

Η συμπόνια έχει πολλές ιδιαίτερες ποιότητες μέσα της. Σε συμπονώ γιατί ξέρω, γιατί και εγώ έχω βρεθεί στην ίδια κατάσταση με σένα. Σε συμπονώ γιατί μοιάζουμε, είμαστε ίδιοι κατά κάποιο τρόπο. Η συμπόνια πάντα περιλαμβάνει έννοιες όπως της ισότητας και της ομοιότητας και έτσι αυτό μας κάνει, γιατί μας οδηγεί σε κάτι μεγαλύτερο. Να προσέχετε τα πράγματα και τα συναισθήματα που οδηγούν στο μικρότερο γιατί το μικρότερο αφορά το εγώ και καταστάσεις δικές του.

Η συμπόνια λοιπόν είναι το πρώτο. Αυτή εμπεριέχει και καλοσύνη και ομορφιά και έννοια της εξομοίωσης αλλά πάντα προς το μεγαλύτερο. Όταν συμπονώ εξομοιώνομαι προς το μεγαλύτερο, γίνομαι κοινωνός και ταυτόχρονα λειτουργός του μεγαλύτερου.

Η συμπόνια επίσης είναι μια κατάσταση που σε βάζει σε δράση. Είτε είναι εσωτερική ή εξωτερική. Και αυτή η δράση έχει μέσα της το θείο κάλεσμα.

Επέκταση της συμπόνιας είναι η συγχώρεση. Αυτά είναι τα μαγικά κλειδιά για να βγούμε από την πλάνη, συγχωρώντας και συμπονώντας , βλέπω συμπονώ και συγχωρώ τον εαυτό μου.

Γιατί πάντα όλες οι σκέψεις και όλες οι πράξεις έχουν σαν τελικό αποδέκτη τον εαυτό μας. Και από αυτό το νόμο δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς και ευτυχώς γιατί μπορούμε να ισορροπήσουμε.

Μετά από τις δύο προαναφερθείσες καταστάσεις της συμπόνιας και της συγχώρεσης έρχεται η αγάπη και η κατανόηση!

Γράφει η Έλενα Αθανασογιαννοπούλου